12 LIB. XI. CAP. III. IV.
ψήφῳ τῆς συγκλήτου καὶ δόγματι. ταύτης δ’ οὖν ἀπωσαμένης τὸν περὶ τοῦ σωτῆρος ἡμῶν λόγον, τὸν Τιβέριον, ἣν καὶ πρῴην εἶχε γνώμην τηρήσαντα, μηδὲν ἄτοπον κατά τῆς τοῦ Χριστοῦ διδασκαλίας ἐπινοῆσαι. μάρτυρα δ’ ἐπὶ τούτοις παράγει Τερτυ- 5 λιανὸν ὁ Εὐσέβιος, ἄνδρα Ῥωμαῖον καὶ ἕνα τῶν ἐν τῇ Ῥώμῃ λαμπρῶν, ἐν συγγραφῇ τινι παρ’ αὐτοῦ ἐκτεθείσῃ Ῥωμαϊκῇ διαλέκτῳ, μεταβληθείσῃ δ’ εἰς τὴν Ἑλλάδα φωνήν, λέγοντα ταῦτα “παλαιόν ἦν δόγμα μηδένα θεὸν ὑπό του καθιεροῦσθαι πρὶν ὑπό 1o Βτῆς συγκλήτου δοκιμασθῇ. ὁ Τιβέριος οῦν, ἐφ’ οῦ τὸ τῶν Χριστιανῶν ὄνομα εἰς τὸν κόσμον εἰσεληλύ- θει, ἀγγελθέντος αὐτῷ ἐκ Παλαιστίνης τοῦ δόγματος τούτου ἔνθα πρῶτον ἤρξατο, τῇ συγκλήτῳ ἀνεκοινώ- σατο, δῆλος (ὂν-ἐκείνοις ὦς τῷ δόγματι ἀρέσκεται. ἡ δὲ σύγκλητος, ἐπεὶ οὐκ αὐτὴ δεδοκιμάκει, τοῦτο ἀπώσατο. ὁ δὲ ἐν τῇ αὐτοῦ γνώμῃ ἔμεινεν, ἀπει- λήσας θάνατον τοῖς τῶν Χριστιανῶν κατηγόροις.” ταῦτα ὁ Εὐσέβιος ἱστορεῖ τὸν Τιβέριον ποιῆσαι μα- θόντα περὶ τῆς θεότητος τοῦ σωτῆρος ἡμῶν καὶ τῆς 20 ἐκ νεκρῶν αὐτοῦ ἀναστάσεως , ἐκ τῆς τοῦ Τερτυλια- νοῦ συγγραφῆς, αὐτοὶ ἐκλεξάμενος. 4 Καὶ ὁ μὲν Τιβέριος οὕτως ἆπεβίω, διεδέξατο δὲ αὐτὸν ὁ Γάιος ὁ τοῦ Γερμανικοῦ καὶ τῆς Ἀγριππίνης PI 553 παῖς, ὃν καὶ Γερμανικὸν καὶ Καλλιγόλαν ἐπῳνόμα- 25 ζον. εἰ γὰρ καὶ ὁ Τιβέριος καὶ τῷ ἰδίῳ έγγόνῳ τῷ Τιβερίῳ τὴν αὐταρχίαν κατέλιπεν, ἄλλ’ ὁ Γάιος τὰς διαθήκας αὐτοῦ εἰς τὸ συνέδριον πέμψας ἀκύρους παρεσκεύασε γενέσθαι, ὥς παραφρονήσαντος, οἷα
7 συγγραφῇ τινι] Tertulliani Apolog. 5. Cap. 4. Dionis Historiae Romnnae 1. 59, c. 1—6.